شهادت امام حسین(ع)
او اوخ آتان که حسینی اوخا نشان ایلدی
اوخینی آتدی ، گلوب اوخ قلبینی مکان ایلدی
ورولدی ناحق او اوخ ، حق گلوب یئرین آلدی
صراط حقّه یول آچدی ، یولی روان ایلدی
بو اوخ او اوخدی ، که موسایه طورده دئیولوب
خدا اوزی بو اوخین شرحنی بیان ایلدی
راز و نیاز امام حسین(ع)
یارب تمام عالم و آدم سنونکیدور
کرسیّ و عرش و فرش و دو عالم سنونکیدور
خُلد برین[1] و کوثر[2] و تسنیم[3] و سلسبیل[4]
حور و قصور و نار جهنّم سنونکیدور
ذرّات کائناتیده بو نظم و انتظام
اَجرامیده بو سرّ منظّم سنونکیدور
راز و نیاز سیّدالشهداء(ع) در قتلگاه
تا خبردارم از او بی خبر ازخویشتنم
با وجودش زمن آواز نیاید که منم
پیرهن گو همه پر باش زپیکان بلا
که وجودم همه او گشت من این پیرهنم
باش یک دم که کنم پیرهن شوق قبا
ای کمان کش که زنی ناوک[1] پیکان به تنم
راز و نیاز امام حسین(ع)
خون خدا که گشته خدا خونبهای او
خون می چکد ز نیش قلم در عزای او
از کینه زد سنان به وی از پشت نیزه ای
کامد برون ز سینه ی عزّت سرای او
از صدر زین به روی زمین گشت سرنگون
لب تشنه ای که دوش نبی بود جای او
کوچ از قتلگاه
خداوندا حسینیم هاردا دوشموش قانینه غلطان
قالوبسان هاردا قارداش زینبون اولسون سنه قربان
دولاندی غم فزا دشتی گوروب آختاردیقی یوخدی
یتوشدی بیر چوخور یئرده گوروب قان لخته سی چوخدی
ولی مستور ائدوب داش یا سینیق شمشیریدور اوخدی
گوروب بو یئر دونن شمریله ال دامان اولان یئردور
یقین ایتدی حسینون قانینه غلطان اولان یئردور
کوچ از قتلگاه
یتوشدی قتلگه ایچره علی قیزی زینب
گوروب که چهره معشوق وار حجاب اولماز
تاپوب حسینی یوزی اوسته بیر چوخور یرده
گوروب او قدر ووروبلار یارا حساب اولماز
دئدی منیم آنام اوغلی بویور گوروم سنسن
اسیر اولا باجی قارداش مگر جواب اولماز
مدح امام حسین(ع)
قامتت را چو قضا[1] بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشيّت[2] که قيامت برخاست
راستي شور قيامت ، ز قيامت خبري است
بنگرد زاهد کج بين ، اگر از ديدۀ راست
خلق در ظلّ[3] خودي محو و تو در نور خدا
ماسوا در چه مقيمند و مُقام[4] تو کجاست؟
زبانحال امام حسین(ع) به تیر مسموم
منه قرب حبیبیمندن گتوردون سن پیام ای اوخ
حبیبین اوز یرینده من سنه وئرّم مقام ای اوخ
سنی من آختاریردوم مدّت عمرومده ازلدن
گئچم جاندان حمایت ایلیم قرآن منزلدن
امام ئولدورماقا گلدون خطالی قانلی بیر الدن
اگر چه سن گلونجه چوخ وورولموشدی سهام[1] ای اوخ
راز و نیاز امام حسین(ع)
قطب[1] عالم ذوالجناح اوستن اولان دمده نگون
قالدی اوز دورینده سرگردان سپهر واژگون
صدر زین توسنیندن[2] اول خدیو[3] مستطاب[4]
قصد اجلال نزولیله تهی قیلدی رکاب
اختیار ائتدی ترابی نور چشم بو تراب
گورسنوب چرخ شهادت آفتابینده سکون
آمدن جبرئیل به کربلا
جبرئیل آمد که ای سلطان عشق
یکه تاز عرصۀ میدان عشق
دارم از حق بر تو ای فرّخ[1] امام
هم سلام و هم تحیّت[2] هم پیام
امام حسین (ع)
نه کربلا آدی عالمده گلستان بهشت
آدینون عاشیقدور جمله ساکنان بهشت
نه کربلا غم هجرینده شیعه لر آغلار
صباح و شام یوزه گوزیاشین باغلار
نه کربلا که اونون تربتی مریضه شفا[1]
او قانلی توپراقی عالمده دردمنده دوا
نه کربلا که اونون تلّ زینبیّه[2] سی وار
او تلّیده خانمیم زینبون حزین سسی وار
همان او یر خانمین گوز یاشی آخان یریدی
یارالی قارداشینا بویلانوب باخان یریدی
[1] - أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ فی تُرْبَتِهِ،(زیارت ناحیّه مقدّسه)
[2] - تل زینبیّه : تل به معنای تپه، توده خاك و ریگ است. سرزمین كربلا، ناهموار و دارای تل و تپه بوده است. در حادثه كربلا تپه ای مشرف بر محل شهادت شهدای كربلا وجود داشته كه حضرت زینب سلام الله علیها بالای آن می‌آمدند تا وضعیت برادر عزیزشان حضرت امام حسین علیه السلام را در میدان نبرد بررسی كنند.