حضرت علی اکبر(ع)
ای یوسف مدینه ی طاها علی علی
یوسفده یوخ بو حُسن دل آرا علی علی
ای خلق و خُلق و حُسنیده بی مثل و بی بدل
وی دیلده تاب و طاقت و یارا علی علی
ای کاش اللریندن اوغول بهره گورمسین
سنلن او کس که ایلدی دعوا علی علی
وداع حضرت علی اکبر(ع)
امید اهل حرم ماه خیمه ها پسرم
مرا گذاشته ای و می روی کجا پسرم
تو یوسف دل و جان هزار یعقوبی
مرو به جانب این گرگها بیا ، پسرم
حضرت علی اکبر(ع)
بو گل کیمی دوغرانان جنازه نسلیمندن ازل فدادی زینب
اوز جدّی شهنشه حجازه مرآت[1] بدن نمادی زینب
اولسیدی مشیّت[2] اقتضاسی اون اوچ اولا حجّت الهی
اولماقلیقا خلق مبتداسی آیینۀ قدرت الهی
بی شبهه اولوردی حق رضاسی اکبر اولا آیت الهی
چون خلقیده ، خُلقیده سراپا آیینۀ مصطفادی زینب
حضرت علی اکبر(ع)
بو قانلی گوزلریوه من فدا اوغول گوزون آچ
یوزیمه بیرده باخ ای دلربا اوغول گوزون آچ
قوجا آتا گوره بولمز جوان اوغول بدنی
یارالی گون قاباقیندا قالا اوغول گوزون آچ
سنی بو حاله سالان اللری گوروم اولا شل
بو قدر کیم سنه ووردی یارا اوغول گوزون آچ
حضرت علی اکبر (ع)
فروغ ِ چشم من از چشم نيزه ها افتاد
عصايِ پيري من زير دست و پا افتاد
عزيز ِ يوسفِ من چنگ گرگها حس كرد
زبس كه رونق يعقوب ِ قصه ها افتاد
به زخم نيزه اي از روي اسب از پهلو
مرا به خاك جگر گوشه ريخت تا افتاد