دفن حضرت زهرا(س)
فریاد او وقتیدن که علی شاه لافتی
ناچاریدور که فاطمه نی قبره تاپشورا
هر نیلوری بو آیریلقی ایلیه قبول
امّا اینانموری که الیندن گئدوب بتول
گوزدن عذاره گوزیاشی بو غمده باغلوری
دنیایه اف[1] اولا نئجه گور حیدر آغلوری
کلّ ملائک حالی پریشان بو ماتمه
خیبر شکن علینی یخیب داغ فاطمه
حضرت زهرا(س)
ای فُلك[1] عاشقی ز چه پهلو گرفته ای؟
ای بحر عشق از چه به غم خو گرفته ای؟
تاریك شد دو چشم علی بی طلوع تو
چندی ست از عزیز دلت رو گرفته ای
حضرت زهرا(س)
گل آماندی باشیم اوسته ئولورم فگار[1] عم اوغلی
اوزون اول بو صون نفسده منه غمگسار عم اوغلی
دئمورم بو خسته دیلدن نولی زایل ملال ائت
دئمورم منیم غمیمده یوزه جاری اشک آل[2] ائت
دئیورم بو صون نفسده منه حقّیوی حلال ائت
گیچه گر قصوریم اولسا ، حق کردگار عم اوغلی
زبانحال حضرت علی(ع) به رسول اکرم(ص) در هنگام دفن حضرت زهرا(س)
بیر امانت که سپرده ایلمیشدون سن منه
یا رسول الله اونی ردّ ایلورم ایندی سنه
دورۀ عمرون قوتاردی بو بلا گنجینه سی
خسته دی یورقوندی قیل راحت بو زار و بی کسی
اعتذاریم وار ولی وار نچّه یئردن صدمه سی
ایلدی از بس تحمّل ظلم و جور دشمنه
حضرت زهرا(س)
ای بهشت آرزوهای علی
ای دو چشمت دین و دنیای علی
ای طهارت، خانه زاد دامنت
وی کرامت، خوشه چین خرمنت
شام غم را پرتو امّید من
کوکب من، ماه من، خورشید من
ای نچیده گل زرویت آفتاب
وی ندیده شب، شبِ مویت به خواب
در دل هر ذرّه، نور مهر تو
مهر هم، سایه نشین چهر تو
حضرت زهرا(س)
گل کناریمه تا تاپوم بو دم عزّ و شأن شایان عم اوغلی جان
گوزلرینده واردور یقین سنین مین صفای رضوان عم اوغلی جان
یولداش اولموشام دوقّوز ائیل سنه ای وئرن یوزی جنّته صفا
آز بو مدّتی چوخلی زحمته سالموشام سنی ایتموشم نوا
گر الیمده مین جانیم اولسا من بیر نگاهیوه ایلرم فدا
تا بوله هامی عشق فاطمه تاپمیاندی پایان عم اوغلی جان