حضرت علی(ع)
جز روی علی در دو جهان روی دگر نیست
زیرا که خدا را رخ نیکوی دگر نیست
رویش بنگر تا نگری روی خدا را
چون روی خدا را به جز این روی دگر نیست
وجه الله تابان که خدا گفته به قرآن
غیر از رخ مولا رخ دلجوی دگر نیست
خواهی که روی سوی خدا ، سوی علی رو
جز سوی علی ، سوی خدا سوی دگر نیست
حضرت علی(ع)
در حریم کبریا خواهی اگر محرم شوی
باید اوّل با ولای مرتضی همدم شوی
از دل و جان آستان بوسی آن درگاه کن
تا چو سلمان و اباذر با ملک همدم شوی
کسب نور از شمس افلاک امامت بایدت
پرتو افکن تا به ماه و نیّر اعظم شوی
حضرت علی(ع)
ای دل همه دم همدم مردان خدا باش
چون مور کمر بسته ی ارباب وفا باش
تا همچو سبو دوش به دوش همه گردی
در کوی خرابات[1] مغان بی سر و پا باش
یک چلّه چو می معتکف[2] خانه ی خُم شو
وز پاکدلی آیینه ی غیب نما باش
حضرت علی(ع)
چند در زندان تن ، با نعمت محنت قرینم
پای بند آخشیجان[1] از یسار و از یمینم
شیر حق ، صهر[2] پیمبر ، معنی اسماء حسنی
کز مدیحش شهره در کیهان بگفت شکّرینم
آنکه ظاهر خطبه فرمود در بالای منبر
من خدا را مظهر هستم من نبی را جانشینم
من شبیه المُحکماتم[3] من رفیع المُمکناتم[4]
[1] - آخشیجان : ج آخشیج به معنی عناصر چهارگانه.
[2] - صهر : داماد.
[3] - محکمات : آیاتی که معنی آن صریح بود و نیازمند به تأویل نباشد. جِ محکمه (محکم .)
[4] - ممکنات : ج ِ ممکنة. کلیه ٔ موجودات عالم را ممکنات گویند بجز موجود واحدی که مبداء کل است . موجودات ، ممکنات ذاتی و واحبات غیری اند که آن غیر آنها را از عدم و مرحله ٔ قوت به فعل آورده است : «الموجودات الممکنة الوجود فی جوهرها خروجها من القوةالی الفعل انما یکون ضرورة من مخرج هو بالفعل اعنی فاعلا یحرکها و یخرجها من القوة الی الفعل ». (تهافت التهافت ص 393) (از فرهنگ علوم عقلی.)
و حَفَظَةِ سِرِّ الله
ائمّه حافظان سرّ الهی هستند.
«حَفَظَة» جمع «حافظ» از ریشه ی «حفظ» است ؛ مثل «کتبة و کاتب – طلبة و طالب».
اصل واژه «حفظ» به معنای نگهداری چیزی از ضایع شدن و تلف شدن است.[1] به همین سبب محافظت به معنای مراقبت آمده است.[2]
«سرّ» مقابل «اعلان» است و به چیزی گفته می شود که «کتمان» می گردد.[3]
امام باقر(ع)
اگرچه اسم حسین زینت منابردور
توسّلیمده نظر لیک امام باقردور
بویوردی جابره[1] بیر گون رسول عالمیان
سنه چوخ عمر یازوب حیّ قادر سبحان
منیم بِشیمجی وصیّیم زمانی سن اولوسان
نه حکم ایلسه مُجرادی ، ائت گلن اذعان
منیم آدیمدور آدی شهرتی ابی جعفر
علوم شرعی اودور خلقه ایلین اعلان
[1] - جابر بن عبدالله انصاری : جابر بن عبداللّه انصاری (درگذشت ۶۸ تا ۷۹ق) ، صحابی پیامبر اسلام(ص) است که در بسیاری از غزوه‌ها و سرایا شرکت کرد. جابر، راوی حدیث لوح است - که دربردارنده نامامامان شیعه از زبان پیامبر(ص) است - و همچنین در سلسله راویان احادیث مشهور شیعی مانند حدیث غدیر، حدیث ثقلین و حدیث شهر علم نیز قرار دارد.
جابر را از اصحاب پنج امام (از امام علی (ع) تا امام باقر (ع)) دانسته‌اند. او در زمان حکومت امام علی (ع) از آن حضرت حمایت کرد و پس از واقعه عاشورا، نخستین زائر امام حسین(ع) بود که در روز اربعین به کربلا رسید و آن امام را زیارت کرد. همچنین بنابر روایات، او سلام پیامبر(ص) را به امام باقر(ع) رساند.
شهادت امام باقر(ع)
ائمّه گلشن عالمده تک به تک گُلدور
امام باقره فکریم ولی توسّلدور
قلمده بیر جَرَیان رموز محنته باخ
مَجازیدن گوتور اَل ای گوزوم حقیقته باخ
حقیقت اهلی حقیقت امام باقردور
حقیقت اوسته اونا یوز وئرن مصیبته باخ
گوروبدی محنت زندان ، مصیبت غربت
او قلب عالم امکاندا صبر و طاقته باخ