ورود به کوفه
مانند یک فرشته ی از پا نشسته بود
غمگین تر از همیشه در آنجا نشسته بود
هشتاد و چار حوریه دور نگاش بود
دور از نگاه مردم دنیا نشسته بود
بر روی دامنش که نسیم مدینه داشت
تنها نماد کوچک زهرا نشسته بود
ورود به کوفه
ایوای بو نه عالمدی ای جان جهان قارداش
وئرمزله کول اوستونده مهمانه مکان قارداش
جَبریله[1] دونندن که ائلدن اوزاق اولموشدون
داخل بو یره تنها بیزدن قاباق اولموشدون
هاردا گئجه یاتمیشدون کیمده قوناق اوموشدون
ممکوندور اگر ایله بیر شمّه بیان قارداش
ورود به کوفه
بو گوزل سسونده قارداش آتاما شباهتون وار
اوخی من دلون فداسی نه گوزل تلاوتون وار
او یارالی باشه قربان اوخوری جداده قرآن
بو وفاسیز اهل کوفه آتامیز علی ئولندن
ائده بولموب استفاده کلمات بوالحسندن
گه آلار اوصوتی مندن گهی نوک نی ده سندن
من او لهجئیله ناطق سن او دلده صحبتون وار
ورود به کوفه
گر چه در بندم و آزادتر از آزادم
شور عاشورم و شوریده به هر بیدادم
داغ صد کشته به دل دارم و صد درد اسیر
یک جهان محنت و صد کرب و بلا فریادم
همه جا صبر به من نازد و من بر دل خویش
که در این شیوه چو ایّوب نبی استادم
ورود کوفه
دید زینب بانوی ملک عرب
رأاس شه در نیزه ذکر حق به لب
گفت کی جان جهان قربان تو
من فدای آن لب عطشان تو
چون تویی قرآن ناطق در جهان
کهف[1] عالم ، کهف را از نو بخوان
ورود کوفه
نیزه باشندا باشون گَلموش بیانه قارداش
قرآن تلاوت ایلر قرآنیانه قارداش
سیر جهانه چخموش اوج سِنانه[1] قارداش
سیرینده رهبر اولموش بیر کاروانه قارداش
بیر کارواندا رهبر اهل جهانه قارداش