آمدن جبرئیل به کربلا - عمّان سامانی(ره)
آمدن جبرئیل به کربلا
جبرئیل آمد که ای سلطان عشق
یکه تاز عرصۀ میدان عشق
دارم از حق بر تو ای فرّخ[1] امام
هم سلام و هم تحیّت[2] هم پیام
گوید ای جان حضرت جان آفرین
مر تو را بر جسم و بر جان ، آفرین
محکمی ها از تو میثاق مراست
رو سپیدی از تو عشّاق مراست
این دویی باشد ز تسویلات [3] ظَنّ
من توام ، ای من تو، در وحدت تو من
چون خودی را در رهم کردی رها
تو مرا خون ، من ترایم خونبها
مَصدریّ [4] و ماسوا ، مشتق تو راست
بندگی کردی ، خدایی حق تو راست
هر چه بودت ، داده ایی اندر رهم
در رهت من هر چه دارم می دهم
کشتگانت را دهم من زندگی
دولتت را تا ابد پایندگی
شاه گفت ای محرم اسرار ما
محرم اسرار ما از یار ما
گر چه تو محرم به صاحبخانه یی
لیک تا اندازه یی ، بیگانه یی
آنکه از پیشش سلام آورده یی
و آنکه از نزدش پیام آورده یی
بی حجاب اینک هم آغوش من است
بی تو رازش جمله در گوش من است
از میان رفت آن منی و آن تویی
شد یکی مقصود و بیرون شد دویی
گر تو هم بیرون روی نیکوتر است
ز آنکه غیرت ، آتش این شهپر است
جبرئیلا رفتنت زینجا نکوست
پرده کم شو در میان ما و دوست
رنجش طبع مرا مایل مشو
در میان ما و او ، حایل مشو
«عمّان سامانی(ره)»