احوالات بعثت حضرت رسول(ص)
بو گونده حقّیدن امراولدی شاه بطحایه[1]
که اوزنبوّتیوی ظاهرایله دنیایه
بئله یازولّا که اوچ میل مکّه ده بیرکوه
دئیوبله روزازلدن حراء او مأوایه
در مدح حضرت رسول(ص)
لَمعات[1] وجهه ی ذوالمنن[2] نه مُشعشع[3] آمدی از قدم
طلعات هستی ماخلق نه مُلمّع[4] آمدی از عدم
نه شموس حکمت و معرفت ز بروج علم زدی عَلم
نه ز عرش و فرش نشان بُدی نه ز لوح[5] و کرسی[6] و از قلم[7]
ز نهان اگر نشدی عیان جلوات[8] ذات محمّدی(ص)
[1] - لمعت : ج لمعه : روشنی ، پرتو.
[2] - ذوالمنن : از صفات خدا ؛ صاحب عطاها و احسان ها.
[3] - مشعشع : پاک و روشن.
[4] - ملمع : روشن ، درخشان.
[5] - لوح : لوح محفوظ :
- در روایات اسلامی، لوحی در آسمان هفتم که احوال و حوادث گذشته و آینده در آن ثبت است.
- (فلسفه) عقل فعال؛ عقل اول؛ نفس کلی.
۳- (تصوف) از مراتب نورالهی که در مرتبه‌ای از خلق و آفرینش متجلی است.
[6] - کرسی : عرش ، آسمان.
[8] - جلوات : ج جلوه ؛ آشکار کردن ، ظاهر ساختن - تابش انوار الهی بر دل عارف که او را واله و شیدا سازد؛ تجلی.
نقد نوشته های کتاب «العقد الفرید» در مورد شیعه (1)
کتاب «العقد الفرید» نوشته ی «ابن عبد ربّه آندلسی» می باشد. این کتاب به معنی «سینه ریز بی مانند» می باشد که در مورد اخبار و حکایت و به صورت منظوم به زبان عربی نگاشته شده است.
علامه امینی «ابن عبد ربّه» را سبک مغز و پست دانسته و به دلیل موضع گیری های تند و دروغین وی در مورد شیعه او را دروغ پرداز و گناه آلود می داند.[1]
«ابن عبد ربّه» شاعر و ادیب بزرگ آندلس به شمار می رود و از دودمان بنی عبّاس می باشد ولی چون جدّ چهارمش «سالم» در ولای امیر «هشام بن عبدالرحمن» دوّمین امیر سلسله ی امویان آندلس بود وی را مروانی و اموی می خوانند.
حضرت محمّد(ص)
خورشید ذرّه ای ز تجلّای مصطفی است
مشکات[1] نور طلعت زیبای مصطفی است
زیباترین قوارۀ خلقت قبای اوست
طوبی[2] خجل ز قامت طوبای مصطفی است
سرمست جرعه ای ز سبویش پیمبران
صدها چو خضر تشنۀ مینای مصطفی است
پیامبر(ص)
بنال ای دل که عالم غرق بحر ماتم است امروز
عزای صادر اوّل[1] نبیّ خاتم است امروز
یگانه ممکنِ واجب نما ترک جهان کرده
نظام کون و امکان زین مصیبت برهم است امروز
به رسم تعزیت اسلامیان افسرده و محزون
حکومت های اسلامی خمیده پرچم است امروز
[1] - صادر اوّل : صادر اول، اصطلاحی است در فلسفهٔ اسلامی و مقصود از آن، نخستین چیزی که از ذات خداوند صادر شده‌است و از نیستی(عدم)، به هستی آمده است و این یکی از مباحث مهم فلسفی است.
این موجود به نامهای گوناگونی نیز نامیده میشود؛ عقل اوّل، نور اقرب، عنصر اوّل، قلم، حضرت احدیّت،( فرهنگ معارف اسلامی، ج۱، ص۳۳۹.) نور محمّدی، بهمن و تعدادی از این نامها است.( فرهنگ اصطلاحات اثار شیخ اشراق، ص۲۱۶.)
«فال بد زدن شرک است!»
«طِیَره» طیره در دوران جاهلیت مرسوم بوده است. مردم جاهلی هنگام سفر و انجام دادن کارهای مهم به رخدادها، پرندگان و حیوانات، فال بد زده و به سبب آن از انجام دادن کار یا رفتن به سفر خودداری می‌کردند[1].
«طیره» به معنای دیگر «فال بد زدن و اعتقاد به آن» است. رسول اکرم(ص) در مورد آن فرموده است : «الطیره شرکٌ»[2] یعنی کسی که در نظام عالم فال بد را منشأ اثر بداند و در مقام توحید افعالی [3] برای خداوند شریک قرار داده است و از آن حضرت روایت شده : «اگر کسی به علّت فال بد زدن از راهی که می رود ، برگردد و از تصمیم خود منصرف شود با این کردارش برای خداوند شریک قرار داده است.»[4]
[2] - حیوه الحیوان ج 2 ص 66.
[3] - توحید افعالی : اعتقاد به این که تمام جهان و کلیه اعمال (اعم از فعل اختیاری و غیر اختیاری) با علت و معلولش، فعل و کار خدا و ناشی از اراده او است. و احدی در افعال او از قبیل خالقیت ، رزاقیت و غیره شریک نیستند. تمام آن چه در خارج تحقیق پیدا می‌کند اعم از فعل اختیاری مانند سخن گفتن، راه رفتن یا غیر اختیاری مانند درخشش خورشید ، لزرش دست مرتعش، فعل و کار خدا است.
[4] - حیوه الحیوان ج 2 ص 66.
«ائمّه و قدرت تصرّف در تکوین»
یکی از صفات ائمّه که در زیارت جامعۀ کبیره به آن اشاره شده است «حَمَلَۀَ کِتاب الله» می باشد. و «حامل کتاب الهی» کسی است که «آگاه ، مسلّط و محیط بر کتاب تدوین و تکوین الهی باشد و کسی جز امام معصوم(ع) چنین علم گسترده ای ندارد.»[1]
کسی که «حامل کتاب» باشد و عالم به آن گردد از قدرت فوق العاده ای برخوردار می گردد که می تواند در نظام تکوین[2] تصرّف کند. یکی از اطرافیان حضرت سلیمان(ع) به تصریح قرآن ، به بخشی از «علم کتاب» دست یافته بود ، از چنان قدرتی برخوردار بود که در یک چشم برهم زدن تخت سلطنتی «ملکۀ سباء[3]» را نزد حضرت سلیمان(ع) حاضر کرد.
چرا گناه «غیبت» از «زنا» بیشتر است؟
مرفوعاً[1] از حضرت رسول اکرم(ص) نقل شده که فرمودند :
«الغیبه اشدّ من الزنا» ، غیبت بدتر از زنا است.
محضر مبارکش عرض شد : «یا رسول الله برای چه غیبت از زنا شدیدتر است؟
حضرت فرمود :
«زیرا صاحب زنا توبه می کند و خداوند توبه اش را می پذیرد ولی صاحب غیبت توبه می نماید و خداوند توبه اش را نمی پذیرد تا وقتی که شخص غیبت شده او را حلال نماید.»[2]
[1] - حدیث مرفوع- از اصطلاحات علم درایه و- در دو معنا به کار رفته است:
الف : حدیثی که یک- یا بیشتر از یک- راوی آن از میانه یا آخر سند آن افتاده باشد، با تصریح به لفظ رفع، مانند آنکه گفته شود: «روی الکلینی عن علی بن ابراهیم، عن ابیه، رَفَعَهُ عن ابی عبداللَّه علیه السّلام» این نوع رفع، مصداق حدیث مرسل است.
ب : حدیثی که آخر سند آن به قول یا فعل و یا تقریر معصوم علیه السّلام اضافه شود؛ خواه در سند آن ارسال باشد یا نباشد، مانند اینکه صحابی امام بگوید:
امام صادق علیه السّلام چنین فرمود یا دیدم امام چنین کاری کرد یا من در محضر امام فلان کار را کردم و آن حضرت انکار نکرد. حدیث مرفوع به معنای دوم از اقسام مشترک بین چهار قسم اصلی حدیث است. (وصول الاخیار ص 103 – نهایه الدرایه ص 182)
[2] - علل الشرایع شیخ صدوق(ره) – ج 2 ص 773
ولادت حضرت رسول اکرم(ص)
ولادت نور
«آمنه»[1] در مرگ «عبدالله»[2] بی قراری می نمود از مادرش «برّه» خواست تا اجازه دهد داخل خانه شده و در را بر روی خود ببندد و ساعتی بر سوگ جوان زیبای خویش عبدالله که مرگش مدینه[3] را یکپارچه عزاخانه نموده بود اشک بریزد و گفت : «چون می خواهم تنها باشم (مواظب باش) تا هیچکس بر من داخل نگردد.»
[1] - آمنه بنت وهب (متوفای۴۶ قبل از هجرت / ۵۷۶ م) مادر پیامبر(ص) محترم ترین بانوی قریش است.بانویی بود که به پاکی وعفت معروف بود. پدرش وهب بن عبد مناف بن زهره بن كلاب و مادرش برّه بنت عبدالعزی بن عثمان بن عبدالدّار بن قصی بن كلاب است. گفته اند كه سرپرستی او را عمویش وهیب بن عبد مناف به عهده داشته است. آمنه در سال ۵۴ یا ۵۳ قبل از هجرت همسر عبدالله بن عبدالمطلب شد و ۵۲ سال قبل از هجرت حضرت محمد(ص) را به دنیا آورد.( كاظم موسوی بجنوردی، دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص ۲۱۷؛ اعیان الشیعه، ج ۲،ص ۳۱۲ - ۳۱۳؛ معارف و معاریف، ج ۱، ص ۱۳۱؛ لغت نامة دهخدا، واژة"آمنه"؛ دائره المعارف فارسی، واژة "آمنه"؛ ابراهیم آیتی،تاریخ پیامبر اسلام، ص ۵۲ – ۵۳)
[2] - اسم پدر پیامبر اسلام(ص) عبدالله بن عبدالمطلب(اعیان الشیعه، ج ۱، ص ۳۱۲؛ البدایه و النهایه، ج ۱ - ۲، ص ۲۵۲.) بن هاشم و مادرش فاطمه دختر عمروبن عائذی بن عمران ابن محزوم بوده از قبیله قریش می‌باشد. برخی عقیده دارند كه وی به سال ۸۱ قبل از هجرت در میدنه چشم به جهان گشود.( لغت نامه دهخدا، ج ۹، ص ۱۳۸۶۶.) و برخی تاریخ تولد او را در بیست و چهارمین سال سلطنت انوشیروان (۵۵۴ بعد از میلاد) نوشته اند.( دایره المعارف فارسی، ج ۲، ص ۱۶۷۳.)
[3] - رخی نوشته اند كه در سال ۵۳ قبل از هجرت در ۲۵ سالگی در مدینه وفات نمود.( ابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر، ص ۵۱ - ۵۲.)
«ائمّه حجّت های الهی هستند»
«حجّت» در اصطلاح به چیزی گفته می شود که هر یک از دو طرف دعوا برای اثبات مدّعای خود آن را اقامه و بدان احتجاج می کنند ، خواه مربوط به بحث و مناظره علمی باشد یا مربوط به عمل باشد.
اهل بیت (ع) ذریّه رسول خدایند
«ذریّه» در لغت در معنای جمع و مفرد به کار می رود[1] ، از ریشه «ذرر» است.
واژه «ذرّ» به معنای «لطافت و پراکندگی» می آید ، از این رو به موچه های کوچک «ذرّ» گفته می شود.[2]
هنگامی که خورشید طلوع می کند و نور آن پراکنده می گردد می گویند «ذرّت الشمس ذروراً».[3]
«ذرّ» به معنای نسل نیز آمده است.[4] و نسل آمدمی را از آن جهت «ذرّ» می گویند که در آغاز ذرّات ریزی است که در رحم ها پراکنده است.[5]
حضرت محمّد(ص)
تسکین دل به نامه و نام محمّد است
آرام جان ، خجسته کلام محمّد است
لولاک[1]، خودگوست که عالم پدیده ای است
کآغاز این پدیده به نام محمّد است