خواب دیدن حضرت زهرا(س)
بو گئجه عالم رؤیاده ای ملک منظر
منه هجوم ائلدی شوق وصل پیغمبر
نه گوردوم اوندا که بیر طرفه بیر گلستاندور
گلور شمیم ریاحین غریبه بستاندور
آچوبدی خازن[1] جنّت بساط رنگارنگ
بیر الده ساغر مینا بیر الده بربط و چنگ
ولادت حضرت رسول اکرم(ص)
ولادت نور
«آمنه»[1] در مرگ «عبدالله»[2] بی قراری می نمود از مادرش «برّه» خواست تا اجازه دهد داخل خانه شده و در را بر روی خود ببندد و ساعتی بر سوگ جوان زیبای خویش عبدالله که مرگش مدینه[3] را یکپارچه عزاخانه نموده بود اشک بریزد و گفت : «چون می خواهم تنها باشم (مواظب باش) تا هیچکس بر من داخل نگردد.»
[1] - آمنه بنت وهب (متوفای۴۶ قبل از هجرت / ۵۷۶ م) مادر پیامبر(ص) محترم ترین بانوی قریش است.بانویی بود که به پاکی وعفت معروف بود. پدرش وهب بن عبد مناف بن زهره بن كلاب و مادرش برّه بنت عبدالعزی بن عثمان بن عبدالدّار بن قصی بن كلاب است. گفته اند كه سرپرستی او را عمویش وهیب بن عبد مناف به عهده داشته است. آمنه در سال ۵۴ یا ۵۳ قبل از هجرت همسر عبدالله بن عبدالمطلب شد و ۵۲ سال قبل از هجرت حضرت محمد(ص) را به دنیا آورد.( كاظم موسوی بجنوردی، دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص ۲۱۷؛ اعیان الشیعه، ج ۲،ص ۳۱۲ - ۳۱۳؛ معارف و معاریف، ج ۱، ص ۱۳۱؛ لغت نامة دهخدا، واژة"آمنه"؛ دائره المعارف فارسی، واژة "آمنه"؛ ابراهیم آیتی،تاریخ پیامبر اسلام، ص ۵۲ – ۵۳)
[2] - اسم پدر پیامبر اسلام(ص) عبدالله بن عبدالمطلب(اعیان الشیعه، ج ۱، ص ۳۱۲؛ البدایه و النهایه، ج ۱ - ۲، ص ۲۵۲.) بن هاشم و مادرش فاطمه دختر عمروبن عائذی بن عمران ابن محزوم بوده از قبیله قریش می‌باشد. برخی عقیده دارند كه وی به سال ۸۱ قبل از هجرت در میدنه چشم به جهان گشود.( لغت نامه دهخدا، ج ۹، ص ۱۳۸۶۶.) و برخی تاریخ تولد او را در بیست و چهارمین سال سلطنت انوشیروان (۵۵۴ بعد از میلاد) نوشته اند.( دایره المعارف فارسی، ج ۲، ص ۱۶۷۳.)
[3] - رخی نوشته اند كه در سال ۵۳ قبل از هجرت در ۲۵ سالگی در مدینه وفات نمود.( ابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر، ص ۵۱ - ۵۲.)
«ائمّه حجّت های الهی هستند»
«حجّت» در اصطلاح به چیزی گفته می شود که هر یک از دو طرف دعوا برای اثبات مدّعای خود آن را اقامه و بدان احتجاج می کنند ، خواه مربوط به بحث و مناظره علمی باشد یا مربوط به عمل باشد.
اهل بیت (ع) ذریّه رسول خدایند
«ذریّه» در لغت در معنای جمع و مفرد به کار می رود[1] ، از ریشه «ذرر» است.
واژه «ذرّ» به معنای «لطافت و پراکندگی» می آید ، از این رو به موچه های کوچک «ذرّ» گفته می شود.[2]
هنگامی که خورشید طلوع می کند و نور آن پراکنده می گردد می گویند «ذرّت الشمس ذروراً».[3]
«ذرّ» به معنای نسل نیز آمده است.[4] و نسل آمدمی را از آن جهت «ذرّ» می گویند که در آغاز ذرّات ریزی است که در رحم ها پراکنده است.[5]