ورود کوفه

نیزه باشندا باشون گَلموش بیانه قارداش

قرآن تلاوت ایلر قرآنیانه قارداش

سیر جهانه چخموش اوج سِنانه[1] قارداش

سیرینده رهبر اولموش بیر کاروانه قارداش

بیر کارواندا رهبر اهل جهانه قارداش

 

یتدی دونَن گون آرتا گون تک زواله باشون

گوردوم جداده بنزر بدر کماله باشون

دوتموشدی پرده پرده قانیله هاله باشون

گیتدون کُل اوسته یاتدون دوندی هلاله باشون

بیر گونده چوخ دونَرمیش دور زمانه قارداش

 

بیر باش که آیت اولسون آیه به آیه نوره

نور رُخیله دونسون صحرا و دشت، طوره

مینلر کلیم عشقی سالسون او طور شوره

انصافیدور او باشی خولی[2] قویا تنوره

مهمان یک شبیدون اول میزبانه قارداش

 

اللهُ نور،  نوری وار ناصینده[3] پیدا

مشکاتی[4] نوک نیزه، مصباحی حُسن زیبا

نه شرقی و نه غربی نور منیر بطحا[5]

بو قوم بی بصیرت گورمز بو نوری دَردا

بیگانه گوز گورَنمز نور یگانه قارداش

 

ای ماه چاردهِ شب، وی یک شبه هلالیم

آشفته روزگارون، آشفته وضع حالیم

شاهد بو قانلی زلفیم، خونابِ[6] اشک آلیم

سن مندن آیریلِیدون گیتمزدی هیچ خیالیم

گَلمَزدی بیر گونومده سنسیز گمانه قارداش

 

حاشا بو آیریلیقدان دلده گلایَم اولسون

قوی پایۀ غمونجه عشقونده پایَم اولسون

غم مصحفونده باری بیر آیه آیَم اولسون

ساینده دالدالانّام عالمده سایَم اولسون

سایَنده سایه سالماق حقّیمدی یا نه قارداش

 

تسخیر قیلماسام گر آفاق غرب و شرقی

عرشه اوجاتماسام گر بو سر شکسته فرقی

یاندیرماسا یزیدی بو آه سرد برقی

اوندا وفای عهد و سینماقینون نه فرقی

سوزدور سوزوم بو سوزدن غیری فسانه قارداش

 

ای آبروی خلقت وی افتخار زینب

سندن صورا چوخالموش شان و وقار زینب

دنیاده قوی دیولسون ای شهریار زینب

هم آبروی زینب، هم اعتبار زینب

گَلمَز بو آبروده کیمسه جهانه قارداش

 

بیزدندی جمله کون و امکانون آبروسی

بیزدندی آب و گِلدن انسانون آبروسی

وار بِالخصوص منده زهرانون آبروسی

صرف نظر بولاردان وار قانون آبروسی

باشدان آخوب بویانموش یوز گوز او قانه قارداش

 

آند ایچمیرم او جانه تا نقص عزّت اولسون

سوگند او خاک پاکه کویوندا تربت اولسون

زینبده گور نقدری لازمدی همّت اولسون

شام ایچره منبر اوستی سجّاده قسمت اولسون

مدح علی دئیولسون سفیانیانه قارداش

 

قان قان دیَن بو شهرین قان یاغدیرور هواسی

بوی جنایتیله مملُودور فضاسی

عید عظیمه دونموش دینِ مبین عزاسی

بیر یاندا کف چالوللار، بیر یاندا دف صداسی

هر یان نوای نای و چنگ و چغانه قارداش

 

گوردوم بو پست قومون رفتارینی زننده

شرم و حیا تاپولماز بُلدوم چالوب گولَنده

بیر انقلاب روحی بیدار اولوندی منده

بو انقلاب روحه تنگ اولدی یر بدنده

جسمیمده انفجاره گوردوم نشانه قارداش

 

رحمت گوزیله باخدیم بو قوم بی حجابه

بیر روح تازه ویردیم دل مرده شیخ و شابه

تا مستعد قیلِیدیم افکاری انقلابه

حمد ایلدیم خدایه تا باشلادیم خطابه

ظَنّ ایتدیلر علیدور گَلموش بیانه قارداش

 

بیر لهجه ده دانیشدیم گویا علی اوزیدی

لهجه علی لهجه سی، سوزلر علی سوزیدی

بیر شهر بیر منیدیم خلقین ایکی گوزیدی

سوزلر که من یتوردوم هر سوزلرین گوزیدی

هر کلمه مرغ روحه خوش آب و دانه قارداش

 

دشمن خبر بُلونجه پرده کنار اولوندی

پرده کنار اولوندی  حقّ آشکار اولوندی

بِلمَرّه آل سفیان منفور و خوار اولوندی

بنیاد انقلاب خلق استوار اولوندی

باشلاندی بغض و نخوت سفیانیانه قارداش

ذهنی زاده (ره)

 


[1] - سنان : نیزه.

[2] - خولی : سر منور حسین بن علی (ع)را، خولی به کوفه برد. اما شب شد و به دارالاماره و قصر عبیدالله بن زیاد، رسید. در آن جا بسته بود. به خانه اش رفت و سر را زیر طشتی، و به نقلی در «تنور» پنهان کرد. خولی دو زن داشت، یکی از قبیله حضرمیان، و یکی از قبیله بنی اسد.
نام آن ها، نوار و عیوف در تاریخ آمده و پدر یکی از آن ها، مالک بن عقرب است. وقتی خولی نزد همسرش (نوار) به اتاق رفت، همسرش پرسید: با خود چه آورده ای؟ خولی گفت: چیزی آورده ام که برای همیشه ثروتمند و بی نیاز خواهیم بود.
سر حسین بن علی (ع)را به خانه آورده ام!
همسر او گفت: وای بر تو! مردم سیم و زر به خانه می برند و تو، سر فرزند رسول خدا آورده ای! به خدا سوگند که هرگز در کنار تو نخواهم ماند.
این را گفت و بلند شد و بیرون آمد و ناگهان نظرش بر نوری عظیم افتاد و دید که نوری به آسمان می رود. نور از آن سر منور ساطع است و ملائکه به صورت مرغان سپید، در اطراف آن هستند.
در بعضی اقوال تاریخی است که شبانه، همسرش را ترک کرد و از آن خانه بیرون رفت.( جواد محدثی ، فر هنگ عاشورا ، ص166، نشر معروف ، قم، 1378، چاپ چهارم؛ بحارالانوار، ج 45، ص 56؛ کامل ابن اثیر، ج 4، ص 78؛ ارشاد- ترجمه رسولى محلاتى‏، ج2 ، ص116، ناشر اسلاميه‏؛ عباس قمی، منتهی الامال، ج1، ص738،موسسه انتشارات هجرت، 1378، قم، چاپ 13.)

[3] - ناصیه : پیشانی.

[4] - مشکات : جایی که در آن چراغ بگذارند.

[5] - بطحا : مکّه.

[6] - خوناب : خون امیخته به آب – اشک خونین.