میلاد حضرت رسول(ص) و میلاد امام صادق(ع)

دانی که مهد عرض چرا پر معطّر است؟

مولود سروران سبب مشک و عنبر است

هفدهم ربیع نخست آفتاب و ماه

پرده ز رخ فکنده که عید موقّر[1] است

مقصود از آفتاب جهانتاب عقل کل

خلق از دل محمّد و ختم پیمبر است

تجلیل از مقام رفیعش نه کار ماست

جائیکه واصف حضرت خلّاق اکبر است

خلق ازل که باعث ایجاد کائنات

ختم رسل شریفترین نسل اطهر است

تشبیه ناقص است همانا به مهر و ماه

کرّوبیان[2] به حضرتشان عبد  و چاکر است

معبود با ملائکه او را درود خوان

صلِّ عَلی النبیّ به قرآن داور است

خُلق عظیم[3] منحصر آمد به شأن او

دارای این کمال چه محتاج زیور است؟

از بندگان واقعی اش مرتضی علی

با آن مقام شامخ و عالی که حیدر است

وان ماه چهارده که ز علمش جهان منیر

صادق ملقّب است مسمّی به جعفر است

دین حنیف حضرت ختمی مآب را

احیا کننده این خلف صدق رهبر است

پیغمبر و علی و حسن ، فاطمه ، حسین

مستحضرند «حصنی» که مدّاح و نوکر است

حصنی خویی(ره)[4]

 


[1] - موقّر : آراسته ، بزرگوار.

[2] - کروبیان : فرشتگان مقرّب.

[3] - یکی از اوصافی که از جمله ممتازترین اوصاف پیامبر اسلام در بین آیات قرآن بیان شده ، خلق عظیم می باشد.در سوره مبارکه قلم خداوند پیغمبرش را این گونه می ستاید : وَ إِنَّک لَعَلی خُلُقٍ عَظِیمٍ؛(سوره ی قلم آیه ی 4)  توای پیامبر دارای اخلاق بزرگی هستی.

با جمله اسمیه و تأکید، می فرماید: تو دارای اخلاق عظیمی هستی، وقتی خدای سبحان از چیزی با عظمت یاد کند، معلوم می شود که آن کس یا آن چیز از عظمت فوق العاده ای برخوردار است؛ چون او هر چیزی را با صفت عظمت،نمی ستاید.

 

[4] - برای مشاهده ی متن کامل شعر به ج 4 گنجینه ی گدشتگان رجوع فرمایید.