هیأت شیفتگان بقیه الله الاعظم(عج) ارومیه

ولادت حضرت فاطمه(س)

مزیّن خانۀ خود را خدا با نور زهرا کرد

مقام فرش را عالی تر از عرش معلّا کرد

ز یمن مقدم میمونۀ[1] آن بانوی عظمی

صفای دیگری امّ القری[2] بر چهره پیدا کرد

پیمبر شادمان ، بانو خدیجه خرّم و خوشدل

از اینکه زهرۀ زهرا از آن خانه تجلّی کرد

ز گلزار اِرم[3] شد با طراوت دودمان وحی

از آن گل غنچه ، که گل بوته ای باغ هدا وا کرد

چنان خوشرو و خوشبو و خوش اندام و دل آرا بود

زن و مرد و کلان و خُرد را محو تماشا کرد

چنان مجذوب بود آن گوهر بهر شرف دل را

به حُسن خویشتن دلداده و مجذوب و شیدا[4] کرد

چنان شیرین بُد و لطف و ملاحت داشت آن کودک

پدر از کثرت مهرش لقب «امّ ابیها»[5] کرد

به جسم و جانت ای امّ ابیها عالمی قربان

به نام نامیت جان آفرین حلّ معمّا کرد

برای امّت عاصی خدای قادر و رحمان

تو را بر گیر و دار عالم محشر مهیّا کرد

شفیعه جز تو در روز قیامت نیست زهرا جان

خوشا حال کسی را با تو اظهار تولّی[6] کرد

ولایت را پذیرفت ار کسی از چهارده معصوم

چنان شد پاک گویی قطره خود را وصل دریا کرد

اگر مشتاق جنّت شد یکی از غاصبین حق

بدان چارپا ، خاگینه[7] در چینی تمنّا کرد

خدا را در امان از نار دوزخ آن کسی گردد

بسان «حافظی» بنمود و از غاصب تبرّی[8] کرد.

«حافظی(ره)»