جلالت حضرت معصومه (س)

 

ای خاک قم که مظهر لطف خداستی

چون مکّه ای مطاف[1] همه انبیاستی

منظور اولیای حرم کبریاستی

ای قم  حریم و بارگه اوصیاستی

آرامگاه دختر خیر النسا ستی

 

 

ای بهتر از بهشت برین ، عرش اعظمی

ازآفتاب و ماه اَجلّی[2] و اَکرمی

بیت المقدّس دوهزاران مریمی

بردرد بی دوای جهان جمله مرهمی

سوی خدا از امر خدا رهنماستی

 

طوری که نورحق به تو تابیده ای زمین

موسی کند طواف به دورت یک اربعین

وادی ایمنی تو مگر از فلک نشین

خاکت به آب کوثر جنّت شده عجین

اکنون کلیم بر در تو با عصاستی

 

بهر سلام بر درت آیند نه فلک

درصبح و شام فوج مَلک ازپی مَلک

بگرفته از سما جلال تو تا سمک

ای خاک تو ز رتبه به هرخوب و بد محک

وی آنکه دراثر ، تو  بِه ازکیمیاستی

 

آرامگاه دختر موسی بن جعفری

آثاری از جلالت زهرای اطهری

بی شک حریم حرمت عظمای داوری

مُستغرق کرامت نور پیمبری

ایوان تو چو صحن نجف باصفاستی

 

شاهان به درگهت همه چون بنده پاسبان

بوسند جنّ و انس تو را خاک آستان

گیسوی حور برسر زوّار سایبان

زوّار در طواف حریمت چو حاجیان

هرذره ز خاک تو یک حق نما ستی

افسر خوانساری(ره)


[1] - مطاف : جای طواف کردن؛ محل گردش و دور زدن.

[2] - اجلّ : جلیل تر، بزرگوارتر.