هیأت شیفتگان بقیه الله الاعظم(عج) ارومیه

دیر راهب

ای جمال ملکوتی[1] که چنین زیبایی

تو مه چارده ، یا مهر جهان آرایی؟

ای مه منخسف آیا ز شبستان که ای؟

کامشب از مهر و وفا شاهد[2] بزم مایی!

پر زند موج ملک تا به فلک از درِ دِیر

از پی عرض سلام تو ؛ مگر عیسایی؟

سال ها در طلبت روزشماری کردم

به امیدی که شبی در برِ من باز آیی

آمدی امشب و آن هم به سر امّا افسوس

که مرا در خور شأنت نبود مأوایی

خون مظلومیت از هر طرفی می جوشد!

تو مگر ای سر ببریده! سرِ یحیایی؟

زان چه در خواب نمودند مرا دانستم

تو حسین بن علی نور دل زهرایی

من سرت را به یکی بَدره[3] ی زر بستاندم

به خدا کس نکند بهتر از این سودایی[4]

از رُخت پرتو اسلام به دل تافت مرا

من مسلمان شدم و خود تو مرا مولایی

سرِ خونین تو را بر سرِ سجّاده نهم

که تو مَجلای[5] حق و قبلهگه دلهایی

لب خشک تو حکایت کند از تشنگی ات

ای که لب تشنه شهید از ستم اعدایی

وحشت از عالم برزخ چو «مؤیّد» دارم

خوش بود گر ز عنایت غم بزدایی

سیّد رضا مؤیّد[6]