هیأت شیفتگان بقیه الله الاعظم(عج) ارومیه

احوالات مجلس یزید

زمانی که کاروان آل الله به در قصر یزید رسیدند «مُجفِر» صدایش را بلند کرد و فریاد زد :

«این مجفر بن ثعلبه است که اینک افراد پست و فاجر را نزد امیرالمومنین آورده است!»

علی بن حسین(ع) در پاسخ او فرمود :

«آنچه مادر مجفر پس انداخته و زاییده پست تر و فاجر تر است.[1]» ( بلاذري[2] -  ابن سعد[3] -  طبري[4] -  ابن نما - از تاريخ دمشق[5] -   ابن اثير[6]-  ابن كثير[7] - ذهبي[8] و خوارزمي [9]اين پاسخ را - با اندكي اختلاف - به يزيد نسبت داده اند كه به نظر مناسب تر مي آيد.

هنگامی که سر های شهداء مقابل یزید نهاده شد و سر مطهّر امام حسین(ع) نیز در میان آنان بود ، سرود :

«نُفَلِّقُ هاماً من رجالٍ أَعِزّةٍ

علینا و هُم کانوا أعَقَّ و أَظلَما»

سرهای کسانی را شکافتیم که در مقابل ما ایستادندن و ایشان نافرمان بودند.

یحیی بن حکم(برادر مروان حکم) که نزد یزید نشسته بود نیز سرود :

«لهامٌ بأدنی الطّفِّ أدنی قرابةً

مِن ابنِ زیادِ العبد ذی الحَسَب الرذل

أمیّةُ أمسی نسلُها عَددَ الحصی

و بِنتُ رسول الله لَیسَ لها نسلٌ»

سرهایی که کنار طَف[10] جدا شدند از جهت قرابت و خویشی نزدیکتر از ابن زیاد می باشند همان کسی که حسب و نسب پست دارد

امیّه در حالی به شب وارد شد که نسل او از جهت فراوانی همانند ریگهای بیابان است و لیکن دختر رسول خدا هیچ نسلی ندارد.

یزید بر سینۀ یحیی بن حکم دستی زد و گفت : خاموش! سپس رو کرد به علی بن الحسین(ع) و گفت :

«ای فرزند حسین پدر تو رشتۀ خویشاوندی با ما را برید و حقّ مرا نشناخت و در حکومت و سلطنت با من به نزاع برخاست و خدا نیز با او همان کرد که دیدی.»

امام سجّاد(ع) در پاسخ او این آیه را تلاوت کرد :

« مَا أَصَابَ مِن مُّصِيبَةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي أَنفُسِكُمْ إِلَّا فِي كِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا إِنَّ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ»[11]  

هيچ مصيبتى نه در زمين و نه در جانتان روى ندهد مگر پيش از آن كه آن را پديد آوريم در كتابى ثبت است. همانا اين [كار] بر خدا آسان است.

یزید به پسرش خالد گفت جوابش را بده.

امّا خالد نتوانست چیزی در پاسخ بگوید.

یزید به او گفت : «چنین پاسخ بده و این آیه را خواند :

« وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَيْديکُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ کَثيرٍ[12]

و آنچه از مصیبت ها به شما برسد به خاطر گناهانی است که خود کسب کرده اید ، و از بسیاری نیز درمی گذرد.[13]

پس از آن علی ابن الحسین (ع)  فرمود :

« ای پسر معاویه و هند و صخر[14]! نبوّت و پیشوایی همیشه در اختیار پدران و نیاکان من بوده است ، حتی پیش از آن که تو زاده شوی! براستی که در جنگ بدر و احد و احزاب پرچم رسول خدا در دست جدم علی ابن ابیطالب و پرچم کافران در دست پدر و جد تو بود.»

آنگاه اشعاری به این مضمون خواند: « چه پاسخ می دهی هنگامی که پیامبر شما را گوید: چه کردید به عترت و خاندانم؟ بعد از فقدان من برخی را اسیر و برخی را آغشته به خون کردید.» 

آن گاه امام سجاد(ع) فرمود: « ای یزید! اگر می دانستی چه عمل زشتی را مرتکب شده ای و با پدرم و اهل بیت و برادر و عموهای من چه کرده ای مسلماً به کوه ها می گریختی و بر روی خاکستر می نشستی و فریاد به واویلا بلند می کردی که سر پدرم حسین فرزند فاطمه و علی را به سر در دروازه شهر آویخته ای. ما امانت رسول خدا در میان شما هستیم. تو را به خواری و پشیمانی فردا بشارت می دهم و پشیمانی فردا زمانی است که مردم در روز قیامت گرد آیند. » 
یزید گفت: « راست گفتی ای جوان، ولی پدر و جدت خواستند امیر باشند و خدای را سپاس که آنان را کشت و خونشان را ریخت.» [15] 

سپس زنان و کودکان را فراخواند ، پس آنها را در مقابلش قرار دادند. یزید وضعیّت خوبی – از نظر پوشش – برای آنها ندید ، گفت :

خدا روی ابن زیاد را زشت گرداند اگر میان او و شما خویشاوندی بود چنین نمی کرد و با این وضعیّت شما را نزد من نمی فرستاد.

فاطمه دختر امام حسین(ع) گفت :

هنگامی که ما مقابل یزید نشستیم دلش برای ما سوخت ، در آن حال مردی از اهل شام – که سرخ رو بود – برخاست و گفت :

«یاامیرالمومنین این دختر را به من بده» و البتّه منظورش من بودم که بهره ای از زیبایی داشتم این را که گفت بدنم لرزید و گمان کردم که چنین خواهد شد و این کار برای آنان جایز است. پس لباس عمّه ام زینب(س) را گرفتم و او می دانست که چنین نخواهد شد.

پس عمّه ام به مرد شامی گفت :

«دروغ گفتی و پستی نمودی به خدا سوگند نه تو و نه او(یزید) چنین توان و حقّی ندارید.»

یزید برآشفته و گفت : «تو دروغ گفتی اگر بخواهم چنین خواهم کرد.»

حضرت زینب(س) فرمود :

«هرگز! به خدا سوگند چنین حقّی خدا برای تو قرار نداده مگر اینکه از آیین ما بیرون بروی و به آیین دیگر درآیی.»

یزید به شدّت غضبناک شده و گفت :

«با من چنین سخن می گویی؟ این پدر و برادر تو بودند که از دین بیرون شدند.»

حضرت زینب(س) فرمود :

«به دین خدا و دین پدر و برادرم بود که تو و جدّ و پدر تو هدایت یافتید – اگر مسلمان باشید - .

یزید گفت : «دروغ گفتی ای دشمن خدا.»

حضرت فرمود :

«(اکنون) تو امیری! و (می توانی) ظالمانه دشنام دهی و با قدرت و سلطۀ خویش بر ما بتازی!»

گویی یزید حیا کرد و ساکت شد.

دوباره آن مرد شامی درخواستش را تکرار کرد و گفت : «این دختر را به من ببخش.»

یزید گفت :

«از جلوی چشم من دور شو ، خدا تو را بکشد!»[16]

تهیّه و تنظیم : معصومی